Media jak na komendę rzuciły się ostatnio do podsumowywania wyników produktów strukturyzowanych. Dziennikarze podeszli do tematu jednostronnie i w większości przypadków dramatycznie uprościli swoje przekaz (a czasem, jak w przypadku Polityki o której piszę tutaj, dopuścili się „błędów i wypaczeń”). Mimo że reprezentuję firmę żyjącą ze sprzedaży między innymi produktów strukturyzowanych (i z założenia powinienem być stronniczy) chciałbym rzucić kilka uwag „chłodnym okiem”. Ocenę ich obiektywizmu pozostawiam czytelnikom.

Ustanowiony w Londynie 21 stycznia 1980 r. rekord na poziomie 850 dolarów za uncję trzymał się wyjątkowo długo, opierając się recesjom z lat 1991-92 i 2001-02. Z pokaźną dozą nieśmiałości historyczne ceny poprawiono dopiero zimą 2008 r., jednak po draśnięciu bariery 1000 dol. wraz z eskalacją kryzysu (paradoksalnie) nastąpiło cofnięcie o blisko 30 proc. Trwalsze sforsowanie tego okrągłego rejonu miało miejsce zaledwie miesiąc temu i odtąd trwa podgrzewanie atmosfery doniesieniami o nowych rekordach cen złota. Mówimy oczywiście o szczytach nominalnych z pełną świadomością postępującej erozji wartości dolara. Po urealnieniu (zgrubnie przyjmując średnioroczną dolarową stopę inflacji 3 proc. za ostatnie 30 lat) ówczesny rekord wynosi dziś 2060 dolarów za uncję. Zatem przynajmniej teoretycznie pozostaje niemal 90 proc. zwyżki licząc od obecnych 1100 USD.

Nazwa „fundusz hedgingowy”, na skutek zmasowanej krytyki instytucji określanych tym mianem, straciła w ciągu minionego roku wiele z dawnego blasku. Choć funduszy typu hedge nie oskarża się wprost o spowodowanie kryzysu (kredytów subprime udzielały przecież wyłącznie banki), często jednak obarczane są winą za jego pogłębienie. Ci, którzy stawiają im takie zarzuty, przeważnie domagają się objęcia funduszy hegdingowych systemem regulacji i nadzoru podobnym do tego, w jakim działają banki.

Fenomen bańki spekulacyjnej jest równie ponadczasowy jak motywy antyczne w literaturze. Niezależnie od przedmiotu wyceny na tej formacji można się dorobić fortuny pod warunkiem wyjścia z inwestycji przed pęknięciem bańki. Potem czyhają już tylko lawinowe straty, często niepowetowane przez długie lata. Bąble tworzyły się i pękały. Powstawać a następnie pękać nadal będą, gdyż ich istnienie nierozerwalnie związane jest ze stanem zbiorowych emocji, mających cykliczną przypadłość podążania w tym samym kierunku. W atmosferze coraz bardziej rozchwianych rynków finansowych warto sobie wyrobić jakieś proste, intuicyjne wręcz narzędzie detekcji tego zjawiska.

W mijającym tygodniu złoto z impetem przekroczyło rekord wszechczasów, ocierając się  w czwartek nawet o poziom 1060$ za uncję. Co mogłoby uzasadniać taki zdecydowany ruch i czy należy się już zacząć przyzwyczajać do ceny żółtego metalu powyżej 1000$?

Poza zębami i komponentami elektronicznymi nie produkuje się z niego nic, co miałoby szczególną wartość użytkową. Warren Buffett ironizował nawet, że Marsjanie mieliby niezły ubaw widząc, jak bardzo je cenimy. Mowa o złocie – kruszcu, który w dobie kryzysu osiąga zawrotne ceny. Czy warto w nie zainwestować?

Inwestorzy mają krótką pamięć. Historia lubi się powtarzać. Tylko takimi banałami można tłumaczyć powrót zaufania do funduszy inwestycyjnych. I to nie w lutym tego roku, gdy spadający nóż można było złapać bez większego uszczerbku na zdrowiu, ale właśnie teraz – po bardzo szybkich i znaczących wzrostach na rynku akcji (w sierpniu saldo wpłat i umorzeń wzrosło rekordowego w tym roku poziomu 1,1 mld zł).

Przełom lata i jesieni to okres okryty złą sławą z racji występowania cyklicznych spadków na giełdzie. Schyłek słonecznej kanikuły obfituje w dawkę adrenaliny, której nadmiar zaserwował zwłaszcza ubiegły rok. Mając na uwadze obecny poziom notowań po półrocznej fali wzrostowej istnieje spora szansa na kolejną porcję wrażeń, niekoniecznie pozotywnych. Co zatem mówią historyczne notowania podczas tych dwóch miesięcy?

Z różnych stron daje się słyszeć głosy, że to ostatni moment, by tanio kupić walory notowane na parkietach azjatyckiego giganta. Jeśli bowiem Chin nie zatrzymał światowy kryzys, to nie ma nic, co mogłoby stanąć na drodze ich rozwoju. Rzeczywiście, są powody, by tak myśleć, choć trzeba zauważyć, że czynniki ryzyka obecne na chińskim rynku są znacznie słabiej znane niż argumenty optymistów.

Giełdowe wyceny z zamknięcia dzisiejszej sesji ustalą kwartalny bilans dokonań graczy różnych kategorii (indywidualnych, instytucjonalnych). Mając na uwadze specyfikę naszego parkietu, na którym dominują fundusze emerytalne i inwestycyjne, scenariusz mocnego podciągnięcia indeksów w końcówce dzisiejszego handlu jest całkiem realny. Sam brak negatywnych sygnałów z zagranicy będzie sprzyjał zdobywaniu cennych punktów na kluczowych wskaźnikach.